Dwars door mijn angst heen

Terwijl wij 6 minuten na sluitingstijd onze bagage nog incheckte stond een van ons nog in de parkeergarage om onze bus in te parkeren. Haastig bewogen we ons vervolgens naar het vliegtuig dat ons uiteindelijk naar Italië moest leiden. Eenmaal aangekomen in Milaan hoorden we dat 3 van onze 6 backpacks het niet hadden gered. Er zat voor mij niets anders op dan zonder bagage de alpen in te gaan om samen met 5 andere ondernemers onze comfortzone te verlaten en te genieten van de eindeloze natuur… Ik wist dat ik tegen sommige dingen van de reis als een ‘berg’ op zou zien. Maar ik wist ook dat juist de enge dingen vaak nodig zijn om de persoon te worden die je eigenlijk bent. ‘Your comfortzone is the place where your dreams often die.’ Ik weet nog als de dag van gisteren hoe ik mij voelde toen ik 12 jaar geleden uitgleed toen ik bovenaan een besneeuwde berghelling stond. Met een rotvaart werd ik meegenomen naar het dal. Die traumatische ervaring zou ik deze reis weer tegen gaan komen. Na 24 uur in dezelfde kleding gelopen te hebben was het dan eindelijk zo ver. We maakten ons klaar voor een flinke bergtocht die een dag zou duren. Het werd een hike die mij tijdelijk alles ontnam en die mij tevens op 3 belangrijke inzichten bracht…

1. Even geen bezit meer

Aan mijn backpack was te zien dat ik van nature een enorme controlfreak ben. Ik had mij voorbereid op bijna ieder scenario waardoor mijn backpack vlak voor de reis uitpuilde. Hoe kon het dat uitgerekend mijn backpack in Nederland achterbleef?

Achteraf realiseerde ik mij dat bergbeklimmen zonder backpack niet alleen een stuk lichter is, maar dat alles wat er in die backpack zat te beschouwen was als ballast. Ik heb werkelijk niets gemist tijdens de reis op mijn jongleerballen na (die de laatste dag alsnog arriveerden).

Door het ontbreken van mijn backpack leerde ik de kleding die ik aan had meer te waarderen (daar dachten de anderen die naast mij liepen anders over). Ik leerde creatiever omgaan met de spullen die ik wel had en dat het delen van de spullen die we gezamenlijk bezaten een mooi ritueel was.

2. Even geen energie meer

De bergtocht die we hadden gemaakt had zijn tol geëist. De hoeveelheid angst die er aan mij werd blootgesteld in combinatie met de fysieke uitputting die ik ervoer zorgde ervoor dat ik mij na drie dagen somber en ziek voelde. Ik wilde het diner die avond vervroegd verlaten en mij terugtrekken naar mijn bed.

In plaats daarvan vroeg een van de mede ondernemers mij of ik hem wilde leren jongleren. Met een bonzend hoofd van de hoofdpijn en een lichte zonnesteek wierp ik de ballen in de lucht. Opgaand in dit jongleren voelde ik mijn fysieke toestand weer verbeteren.

Door mijn energie op het positieve te focussen voelde ik mij steeds energieker worden. Ik leerde dat mijn mindset een grote rol speelde ik hoe ik mij lichamelijk voelde. Ik kon veel meer aan dan ik dacht. Ik leerde letterlijk weer in mijn energie te gaan staan.

3. Even geen zelfvertrouwen meer

Daar stond ik dan. Oog in oog met een kleine gletsjer; het ‘witte gras’. Zo’n zelfde gletsjer die mij 12 jaar eerder mee naar het dal nam en mij jarenlang van de berg af liet rollen in de daaropvolgende nachtmerries. Mijn hele lichaam protesteerde. Mijn buik gaf aan flauw te willen vallen, mijn kuiten verkrampte en mijn hoofd speelde een bandje af waarin ik te pletter zou vallen van de berg. En toen moest ik de gletsjer oversteken. Er was geen andere optie. Anders kon ik sowieso niet terug naar huis die avond. Ik gaf iedereen de schuld. Ik vond het levensgevaarlijk. Tegelijkertijd zei iets in mij dat ik anderen wilde bewijzen dat ik het kon. Ik stak over en had het gevoel dat iedereen naar mij keek. Ik durfde niet verder dan een meter vooruit te kijken. De geschiedenis herhaalde zich niet. Dit keer stak ik heelhuids over.

Een half uur later stonden we bijna bovenaan de berg. Opnieuw boezemden de sneeuw en diepte om mij heen mij angst in. Dit keer werd het mij te veel en ik gaf aan niet verder te willen, zo’n 200 meter verwijderd van de top van de berg. Als groep keerden we om en startten we onze terugtocht naar ons bergdorp. Ik voelde mij de zwakste schakel maar was tegelijkertijd ook blij dat de anderen mij niet beoordeelden op mijn traumatische ervaring.

Ik leerde dat ik mij niet moest vergelijken met anderen. Ik leerde dat ieder mens uniek is en een eigen verhaal heeft. Appels met peren vergelijken is een understatement. Ik leerde dat wanneer je echt bang bent je niet bezig bent met hoe je over komt op anderen en dat absolute eerlijkheid bij goede vrienden alleen maar gewaardeerd wordt.

Het belangrijkste dat deze expeditie mij heeft geleerd is dat handje vasthouden tijdens deze reis niet mogelijk was. Ook letterlijk niet. Op een smal bergpad loop je echt alleen en naast elkaar lopen is levens gevaarlijk. Aan het einde van deze reis is de enige persoon waarmee ik mijzelf kan vergelijken mezelf en geven mijn spieren aan dat ik er alles uit heb gehaald.

Als je spieren pijn doen weet je dat ze ook aan het groeien zijn en aangezien ik nog maar met moeite kan lopen weet ik een ding zeker; Ik ben in de groei.

Ciao, Eddy

Ps. Ook de beste versie van jezelf worden? Download gratis Knal Door Het Plafond!