Ik denk dat ik teveel denk

‘En? Vind je het lekker?’ vraagt mijn moeder. ‘De quinoa komt nog uit het kerstpakket, en de saus heb ik zelf gemaakt.’ Vult ze aan. Het is maandagavond. Voor het eerst denk ik bewust na over een vraag die ze mij iedere maandag stelt als ik aanschuif.

Vind ik het lekker? Ik denk van wel. Alhoewel… Lekker vinden. Kan ik die vraag eigenlijk wel met mijn hoofd beantwoorden? Inmiddels ben ik in gedachten verzonken. En ik denk erover na dat ik nadenk. Ik stel mezelf opnieuw een vraag. Hoe kan ik denken over hoe ik mij voel? Kun je dat niet alleen maar voelen, gevoel?

Food For Thought

Ondertussen is mijn moeder tot stilstand gekomen. Met haar vork nog in haar hand. Halverwege haar mond. En dan zet ze haar hap toch weer door. Ik besef me dat ik haar nog steeds een antwoord verschuldigd ben. Een antwoord dat er niet komt, omdat ik blijf steken in een opmerkelijk inzicht.

Vlak voordat mijn moeder mij vroeg of ik het eten lekker vond was ik lekker aan het eten. En ja, het eten was top. Maar wat gebeurde er toen mijn moeder mij die vraag stelde?

In een nanoseconde ging mijn aandacht weg van mijn eten, zo mijn hoofd in! Want; The mind is an answering machine! Hoe zou het zijn als mijn moeder die vraag niet had gesteld? Waarschijnlijk was ik dan volledig in het moment, aan het genieten van de door haar gemaakte maaltijd.

Niet alleen liefde gaat door de maag

Ik werd mij ervan bewust dat ik in een poging om bewust te eten niet meer bewust was van wat ik at!

Is dat niet die valkuil waar we allemaal regelmatig instinken? Hoe vaak zetten we ons hoofd in om te kijken waar ons hart een sprongetje van maakt?

Tijdens mijn vakantie had ik ook zo’n gevoelsmoment dat ik uitte met mijn hoofd. Ik en mijn vriendin waren op een mooi plein. Het eerste wat ik dacht was dat ik een foto wilde maken. Zodoende. Dus terwijl ik een momentopname maakte, nam mijn vriendin het moment in haar op…

Minstens zo opmerkelijk vond ik een interview met Bart Peeters, waarin hij vertelde dat hij niet met zijn dochter naar het strand ging, omdat hij op dat moment ging schrijven aan een liedje dat ging over met zijn dochter naar het strand gaan!

In een wereld waarin steeds meer mensen bewust bezig zijn met bewust bezig zijn stel ik mijzelf de vraag: hoe bewust zijn we wanneer we zoveel nadenken over of we wel bewust zijn? Hoe graag willen we dit ene moment ervaren? Of is ook deze poging een poging om bepaalde gevoelens juist niet te ervaren?

Want zolang we maar nadenken over ons eten, nadenken over ons werk, nadenken over onszelf, dan hoeven we het misschien niet te voelen. En terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij dat ook dit weer een vraag is waarin ik afreis naar mijn verstand.

Er is geen weg naar bewustzijn. Bewustzijn is de weg.

We zijn acht dagen verder. Vandaag is het dinsdag. Ik besef mij dat mijn moeder gisteren niet heeft gevraagd of ik het eten lekker vond. Waarschijnlijk omdat mijn moeder de blauwdruk van dit essay heeft gelezen.

Uit routine stel ik nu de vraag aan mijzelf: ‘Eddy, heb je gisteren lekker gegeten?’ Zonder twijfel kan ik die vraag beantwoorden. ‘Ja, ik heb lekker gegeten.’ Opnieuw denk ik na. Misschien is de vraag of ik minder vragen moet stellen. Zou de wereld daar mooier van worden? Ik weet het niet. En ook dit was weer een vraag.

Misschien is op dinsdag – een dag nadat ik bij moeders gegeten heb – vragen hoe het eten was een mooie eerste stap. Een eerste stap naar meer genieten van mijn maandaglijkse maaltijd. Een eerste stap naar bewuster leven, maar dan echt. Want de mooiste momenten vinden plaats als je niet nadenkt. Denk daar maar eens over na…

Bright day,
Eddy