Moeilijke dingen maken het leven Makkelijk

Vanmorgen begon vandaag pas vanmiddag. Want ik kwam laat uit bed. Heel laat. Het was een uur of 2. Op een opvallend normale maandagmiddag.

Inmiddels is het een uur of 3 en gaat mijn dag toch echt beginnen. Hoewel…

Ik heb pijn in mijn borst. Veel pijn. En als je borst pijn doet, dan doen alle andere primaire dingen ook pijn. Ik kan maar tot halverwege inademen. Alles kost twee keer zo veel inspanning.

Lachen doet mij huilen van de pijn, en hoesten is onaangenamer dan een duif die in je frietsaus poept nadat je er een uur voor in de rij hebt gestaan. True Story.

En ik kan mijn smartphone niet boven mijn hoofd houden om op social media te kijken. Zei ik primaire dingen..?

En als je maar lang genoeg zo min mogelijk probeert te bewegen, dan ben je als een oldtimer die de hele winter in de schuur heeft gestaan. Je krijgt steeds meer problemen om in beweging te komen…

Mam, ik verveel me

Volgens de specialist heb ik een spier gescheurd, en volgens mijn vader heb ik slijmbeurs ontsteking en volgens mijn vriendin heb ik kou gevat en te veel gesport. En zelf voel ik een zwelling in mijn borst.

Eigenlijk maakt het niet zoveel uit wat er aan de hand is. Wat uitmaakt is dat ik dit met vlagen heel vervelend vind, en dat ik mij op andere momenten stierlijk verveel.

En dat is fijn. Want als je zelfs je smartphone niet meer op kan tillen dan moet je wel doen wat écht belangrijk is tóch? Ik denk aan mijn kindertijd. Toen ik nog weleens riep ‘Mam, ik verveel me.’

Ik kijk door het raam naar het raam. Want we hebben dubbel glas. En ik denk na. Even vraag ik mij af waarom social media is uitgevonden. Is het bedacht door mensen die willen dat wij onze dromen najagen? Of is het uitgevonden door mensen die een passie hebben voor poen? Of door aapjes die the biggest monkey willen zijn in de markt?

Eerst Saai en dan Oogsten

In 2017 schijnen we dagelijks evenveel prikkels te krijgen op een dag als iemand in de middeleeuwen in zijn hele leven. Onbewust zien we gemiddeld 7000 advertenties per dag. En er lijken dagelijks meer prikkels bij te komen.

En halverwege dit essay weet ik waarom ik dit verhaal schrijf. Dit verhaal is mijn ode aan saaiheid. Omdat ik de afgelopen dagen heb ervaren dat verveling helemaal zo vervelend nog niet is.

“Heb je eindelijk niks te doen, gaat het nog vervelen ook.”

Bored of being Bored

Wacht maar tot het leven saai genoeg is om een essay als dit te gaan schrijven. Tot het saai genoeg is om je angsten onder ogen te zien. Tot het saai genoeg is om je dromen te gaan najagen. Tot je bereid bent om eerst de spruitjes te eten omdat de appelmoes nog steeds niet op tafel staat. Opnieuw herinner ik mij die mooie quote;

“Moeilijke keuzes maken het leven op lange termijn makkelijk.
Makkelijke keuzes maken het leven op lange termijn moeilijk.”

En misschien is het echt waardevolle doen helemaal niet zo moeilijk wanneer we ons even declutteren. Als we even onze smartphone uitzetten. Als we ons even niet meer bezig houden met al onze bezigheidstherapie. En wanneer dat moment van urgentie komt dat maakt niet zoveel uit. Misschien moet je wachten tot er teveel druk op je borst komt te staan. Misschien moet je smartphone terwijl je ligt op je neus vallen. Of misschien moet je gaan waterfietsen op een Italiaans meer. Het leven komt altijd precies op tijd.

Nou, ik ga maar weer eens liggen.

Horizontale groet,
Eddy