Volg wat je raakt
“Officieel zweverig”, typte ik. Even aarzelde mijn vinger. Toen tikte ik resoluut op verzenden, de tranen stromend over mijn wangen.
Vanaf het moment dat ik in december 2014 mijn acupunctuur praktijk had gesloten en mijn artsentitel aan de wilgen had gehangen, had ik mijn nieuwsgierigheid de leiding gegeven. Iedere dag voelde als spijbelen. Ik was inmiddels fervent YouTube kijker, las artikelen over de meest uiteenlopende onderwerpen, liep de bieb plat en onderzocht mijn eigen spiritualiteit. Over dat laatste was ik alleen nooit zo open geweest. Tot het bovenstaande berichtje aan mijn zusjes; een bijschrift bij een foto van een net door mij besteld boek over healing. Wat zouden ze nu wel niet van me vinden? Geitenwollen sok, suffe muts, zweefteef? Hun reactie volgde snel: “Haha! Dat wisten we toch al lang?!” Ineens begreep ik dat niet zíj het waren die er iets van vonden, maar dat ik dat was.
Je hebt van die mensen die springen meteen. Brainwave, nieuwe interesse, briljant idee? Hupsakee, gaan – vol gas! Anderen springen in etappes of met de rem erop, zoals ik hierboven. Soms is er eerst een inzicht nodig. Maar als je dan uiteindelijk die rem volledig durft los te laten…
In 2006 ging ik voor een skydive. Zonder twijfel. Ik stond te hupsen van ongeduld in mijn speciale pak, kon niet wachten tot we mochten; “like a kid at Christmas morning” zeiden mijn medereizigers. In Afrika, boven de rode duinen van Namibië, sprong ik uit een vliegtuig.
Ik had geen angst. Nul. Totdat ik mijn vriendinnetje zag springen. Zij was wél zenuwachtig en kreeg de hele ochtend al geen hap door haar keel. De instructeurs besloten dus dat zij eerst zou gaan. Prima, dacht ik toen we samen in het vliegtuig stapten, ik zwaai haar wel uit – maar dat kan natuurlijk niet als je vliegtuig door de lucht raast en de ander in een split second volledig uit het zicht is: floep, weg. Slik. Ik realiseerde me toen pas hoe hard het eigenlijk ging, hoe hoog we waren, hoe hard je kon vallen. Was dit nou wel zo’n goed idee? Maar het voordeel van zo’n skydive is dat je niet alleen springt, in ieder geval niet de eerste keer. Mijn instructeur, bebaard en met een grote grijns op zijn gezicht, aan wie ik stevig vastgesnoerd zat, begon zich al richting deur te bewegen. Geen weg meer terug. Mijn angstkreet sneed door de Afrikaanse blauwe lucht, ogenblikkelijk gevolgd door een uitgelaten “coooooool!”. Klapperende wangen en wapperende haren. De vrijheid, de ruimte, de val, de overgave – geen controle, slechts ervaren en ondergaan. Intens en vol leven.
Zo voelt het als je je hart volgt, weet ik inmiddels. Als voormalig arts-acupuncturist durf ik te beweren dat je er nog gezonder door blijft ook. Dus kleur buiten de lijntjes, of erbinnen als dat je beter past. Het een is niet beter dan het ander. Een nieuwsgierige, open blik – vrij van verwachting, zonder oordeel – en speelse experimenten maken dat jouw pad zich als vanzelf in alle eerlijkheid laat zien. Soms als een gevecht met je eigen angsten, soms als een roekeloze, vrije val. Maar áls het gebeurt, dan is het tijd. Tijd voor jou en je eigenaardigheden. Als jij jouw ruimte durft in te nemen, schep je voor anderen de mogelijkheid hetzelfde te doen. Aarzel dus niet langer; volg wat je raakt!
Coverfoto: www.priscavisser.nl
