Het ‘Ik ben niet goed genoeg’ verhaal

Wie ben ik? Wat kan ik? En wat wil ik? Ik weet niet hoeveel gesprekken ik hierover heb gevoerd met vrienden, coaches, werkgevers, noem maar op. Talloze momenten heb ik ergens aan een strand met een kladblok op mijn schoot gezeten. Pen in de aanslag en wachten totdat de inspiratie kwam.

Ik was namelijk afgestudeerd en ‘dus’ werd het tijd voor ‘het echte leven.’ Tenminste, dat werd er dan gezegd. Eerlijk gezegd had ik geen flauw idee wat ik zou moeten doen in dit ‘echte leven.’ Meestal werd ik er opstandig en kriegelig van. Alsof het echte leven alleen maar zou bestaan uit ‘een goede baan.’ Op een kantoor. In een pak. Wachten op dezelfde trein. Elke dag weer. En je vakantiedagen tellen. Ik vind het altijd bewonderenswaardig als mensen hier goed op varen. Maar mij zou het doodongelukkig maken…

Ben ik goed genoeg?

Wat dan wel? Ik had keuzestress en tegelijkertijd geen idee waar mijn keuzes nou eigenlijk uit bestonden. Dus solliciteerde ik me een slag in de rondte (‘koningin van het solliciteren’ werd ik), meldde ik me aan voor de populaire traineeships (‘want dat zal dan wel goed zijn’) en probeerde ik mezelf ervan te overtuigen dat ik toch vast wel psycholoog wilde worden (‘logisch na mijn studie psychologie’). Maar niks kwam echt van de grond. Ik wist het eerlijk gezegd niet.

Of eigenlijk wist ik het stiekem wel: Ik wilde mensen inspireren en verder helpen in hun persoonlijke ontwikkeling. Ik wilde trainer en coach worden. En voor mezelf beginnen. Ik had alleen een probleem: Ik vond mezelf niet goed genoeg. ‘Te jong. Te onervaren. Geen perfect passende opleiding. Iedereen is al coach. Wat heb ik ze nou te vertellen. Ik heb totaal geen ervaring met een bedrijf beginnen. Enzovoort.’

Dus schoof ik het voor me uit. Ik ging allerlei coaches, haptotherapeuten en psychologen langs. Ik was immers te onzeker, had ik bedacht. En daar moest ik vanaf. Eerder kon ik mijn wensen niet vervullen. Tenminste, dat dacht ik. Dus ontleedde ik mijn kindertijd tot vervelens aan toe, las ik het ene zelfhulpboek na het andere, deed ik EMDR sessies, etc. Het luchtte zeker op hoor; fijn om met iemand te praten en alles verder te analyseren. Maar intussen geloofde ik alleen maar meer dat er ‘iets mis met me was.’ Ik had immers hulp nodig, en dat dachten al die therapeuten blijkbaar ook. Op de lange termijn voelde ik me er alleen maar ongelukkiger door. Ik wilde gelukkig zijn, me happy voelen, het liefst de hele tijd.

Geurkaarsen & Zelfhulpboeken

Dus zocht ik het in sporten (altijd goed), voeding (voedingssupplementen, paleodieten, noem maar op), liet ik de acupuncturist naalden in me zetten, deed ik vrijwilligerswerk naast mijn betaalde baan (‘ik moet mijn tijd zo zinvol mogelijk besteden’), zag ik veel vrienden (‘omring jezelf met fijne mensen’), maar lette ik er ook vooral op dat ik me-time had (er waren periodes waarin de geurkaarsen niet aan te slepen waren, want dan had ik weer ergens gelezen dat dit voor rust zorgt). Werkelijk alles deed ik eraan om me zo optimaal mogelijk te voelen. Alles om mijn geluksgevoel maar te controleren. Soms lukte dat en soms niet. En of de dingen die ik deed nou goed zijn of niet, dat is niet eens zo interessant. Wat er echt toe doet, is dat ik er  zoveel mee bezig was: Dat brak me stiekem behoorlijk op. En het bracht me zeker niet dichter bij mijn droom. Ik was immers aardig wat tijd, energie en geld kwijt met me zo goed mogelijk te voelen. En die droom was hierdoor inmiddels aardig naar de achtergrond verdwenen.

Totdat ik Jop ontmoette. Hij had dezelfde wens: Een bedrijf oprichten gericht op training en coaching.. Down to earth, creatief, actief en buiten. Samen bedachten we de Training Farm. We zouden ‘iets gaan doen met persoonlijke ontwikkeling.’ Dit keer beantwoordden we samen de ‘Wie ben ik, wat wil ik en wat kan ik vragen.’ Binnen no time waren de muren behangen met kleurrijke mind-maps en deden we tig brown paper sessions. Wederom zeer inspirerend, al zeg ik het zelf.

Samen in de problemen

Dit keer hadden we samen een wens. Maar ook samen een probleem: We hadden allebei last van het ‘Ik ben niet goed genoeg’ verhaal. Want ‘wat hebben wij nou te vertellen, het is te duur, we hebben geen tijd, waar moeten we beginnen, bla bla bla.’  Dit keer schoven we het samen voor ons uit. Alsof we later meer tijd zouden hebben en zeer zelfverzekerd zouden zijn. Yeah right.

Het keerpunt kwam toen we we in Sydney woonden en werkten. Hier leerden we de Acceptance and Commitment Therapy kennen, oftewel ACT. Deze methode draagt precies uit wat wij al die tijd – bewust en onbewust – al hadden ervaren: Continu op zoek zijn naar meer geluk en meer succes heeft geen zin. Sterker nog: Het brengt ons vaak juist verder af van de dingen die voor ons tellen. We hebben tig negatieve gedachten, vaak over onszelf. En we kunnen daar – helaas pindakaas-  niet van afkomen. Ook vervelende gevoelens zoals frustratie, angst en verdriet horen erbij. Aan de ene kant klinkt dat vrij deprimerend; we willen ervan af, weg ermee! Wat nou “deal with it?”  Aan de andere kant ook best bevrijdend: Lekker die strijdbijl begraven want die wedstrijd winnen we toch niet. ACT leert je om op een andere manier om te gaan met gevoelens en gedachten die je liever niet hebt. En je leert hoe je toch kan gaan voor je dromen; voor wat voor jou telt. Ondanks alle vervelende dingen. ACT is een luchtige aanpak, realistisch, maar met een knipoog.

Mindmappen in Nepal

Precies wat ik nodig had. Door deze aanpak zelf te gebruiken, hebben Jop en ik binnen no-time de Training Farm opgezet. Nadat we in Sydney woonden, hebben we al reizend alles in elkaar gezet. Al die inspiratie en brainstormsessies kwamen nu ineens bij elkaar. Het was fantastisch; in Australië bedachten we het logo en de eerste animatie video. In Nepalese theehuizen schreven we de website teksten en in een B&B in Frankrijk maakten we het businessplan. ACT bleek een handige methodiek voor onszelf en tegelijkertijd DE aanpak die we wensten voor de Training Farm: Vernieuwend, nuchter en passend bij deze tijd.

Want ik weet zeker dat er super veel mensen zijn zoals Jop en ik. Zeker onze generatiegenoten (‘de dertigers’ of ‘ Generatie Y’) die allemaal onwijs veel  bezig zijn met betekenis geven aan hun leven, meer dan met status en geld. Je ziet het ook aan de oplopende werkdruk en het stijgend aantal burn-out klachten. We willen te veel. En we denken vaak allemaal dat we de enigen zijn. Maar stiekem lopen we dus allemaal rond met een ‘Ik ben niet goed genoeg verhaal.’ Het is onze missie om mensen hier bewust van te maken. Zodat iedereen uiteindelijk meer gaat doen wat ze nou echt belangrijk vinden. We hebben inmiddels al aardig wat mensen op weg geholpen en we kunnen niet wachten om ‘het sneeuwbal effect’ verder in gang te zetten.

Mariska is medeoprichter van de Trainingfarm. Via deze link kun je jezelf meteen een boost geven voor minder stress en meer geluk in je leven!