Alles over Niets

‘Als je twee konijnen tegelijk wilt vangen, dan vang je er nul’ zei ik tegen Menno tijdens de lunch. ‘Dat is een oud Chinees spreekwoord.’ Vulde ik aan.

‘Hebben ze in China konijnen dan?’ Vroeg Menno. Nee, want ze probeerden er twee tegelijk te vangen! Terwijl Menno in een scheur lag, viel voor mij het kwartje.

Dat is natuurlijk wat er vorige week gebeurde..!

Kennis is overmacht

Vorige week zou ik een speech geven van 1 minuut. Het was 1 van de laatste dagen van mijn opleiding Spreken met Impact. En het thema was simpel; Vertel iets wat niemand nog van je weet. Het werd een zeer opmerkelijke minuut. Echt.

We kregen kort de tijd om onze minuut voor te bereiden. Waar wil ik het over hebben? Ik liep rondjes door de ruimte, keek naar een andere ijsberende deelnemer, liep weer een rondje en stopte bij het raam. Jongleren. Dat gaat ‘m worden 🙂

Één minuut spreken is niet genoeg

Maar natuurlijk was één minuut spreken over jongleren niet genoeg voor mij. Dit moet echt vûkking uniek worden, dacht ik bij mezelf. Wat als ik ook daadwerkelijk ga jongleren tijdens mijn speech? Ik keek om mij heen. Op tafel stond een schaal met fruit. Onderin vond ik 3 mandarijntjes. ‘Jullie doen ook mee’, zei ik tegen die kleine vitamine c bommetjes.

Maar het was nog steeds niet genoeg voor mij… Wat als ik jongleren als metafoor gebruik voor mijn persoonlijke ontwikkeling? Iedere combinatie die ik gooi moet staan voor een fase in mijn ondernemersreis.

En natuurlijk ga ik letten op mijn stemgebruik, mijn houding, de opbouw van mijn verhaal, pauzes laten vallen, contact zoeken met mijn publiek, een beetje rondlopen, mijn articulatie en en en en op pff…

Alle ballen hoog houden

Wie wil er beginnen? Meteen stond ik op. In een split-second dacht ik nog even aan alles tegelijk. En daar ging ik hoor… Mijn verhaal, die balletjes, mijn voorkomen mijn beste speech ooit!

En toen was de tijd op. En toch… volgens mij was dit niet mijn beste speech ooit. Sterker nog; Dit was mijn slechtste verhaal ooit. Van wat ik mij er nog van herinneren kon. Wat een kermis was die minuut!

Voorzichtig keek ik naar rechts. Jawel… tijd om feedback te incasseren…

Relax, nothing is under control

Het was tijd om even stil te staan. Want soms is stilstand de beste manier om vooruit te komen. In een korte oefening leerde ik mij weer los te maken van mijn aannames. Ik leerde mij los te maken van mijn verhaal. Ik maakte mij los van mijn jongleersels. Maar ook los van het publiek, van de ruimte en van mijn overkomen.

Voor even was ik zelf die vis die afstand nam van de eindeloze zee…

Opnieuw mocht ik plaatsnemen voor de groep. Voordat ik mijn minuut inzette pakte ik een minuut om rond te kijken. Te aarden. Om krachtig te gaan staan. Dit keer lette ik alleen op mijn verhaal.

Mijn minuut was om. Damn… wat een gamechanger.

‘Heb je dit verhaal voorbereid?’ ‘Wat een harmonie.’ ‘Wat een kracht en rust.’ ‘Altijd inspirerend om naar jou te luisteren.’ Ik werd overladen met positieve feedback.

Na afloop kwam er een man naar mij toe. ‘Jij hebt niet zoveel nodig’ zei hij tegen mij. ‘Volgens mij ben jij een verhalenverteller pur sang. Je hebt vanuit jezelf al genoeg in huis.’

Zoveel hebben we niet nodig

Nog steeds zit ik met Menno aan de lunchtafel. En ik realiseer mij dat ík die Chinees was die meerdere konijnen probeerde te vangen. Soms ben ik die schrijver die drie dingen wil zeggen en daardoor niets zegt. Diegene die denkt dat het alles of niets is, terwijl alles vaak niets is.

Na een half jaar opleiding haal ik mijn aantekeningenboekje tevoorschijn. Ik zie 4 doelen staan. Ik wil beter worden in verhalen vertellen. Ik wil met meer kracht en rust spreken. Ik wil meer contact voelen met mijn lichaam. Meer harmonie.

Ik krijg kippenvel… Alles wat ik wilde worden, dat was ik al.

Wat je niet kunt leren, dat ben je

Er kwam het besef dat je één ding niet kunt leren. Niet op school, niet in een mooie app, en zelfs niet in een opleiding Spreken Met Impact. En toch was het tijdens dié opleiding dat ik weer ontdekte waar ik op aan ging. Mijn potentieel. Dat stukje wat vanzelf gaat.

Soms is het enige doel van een reis weer thuis te komen. Dat je in de ogen moet kijken wat er altijd al was. Dat je de kracht voelt om weg te laten. Want als je álles loslaat, dan blijft álles wat er echt toe doet over.

“De mooiste verhalen zijn opgebouwd door korte zinnen vanuit lange ervaring.”

Bright day,
Eddy

P.S. Dit is trouwens de opleiding die ik volg: www.greatcommunicators.nl/spreken-met-impact/