Het lef om je bek te houden.

Wie wil er dan..? Ik moest toch een keer… Dan maar meteen aan het begin. Ik liep naar de rode stip op het podium bij Great Communicators. Vele ogen keken mij aan. In de voorbereiding was het mij nog nooit gelukt; mijn verhaal vertellen in 1 minuut. In 2 minuten was al niet te doen. Notabene ging mijn verhaal over minimalisme, over de kracht van het weglaten. Hoe ging ik dit nou weer doen?

Ineens stond ik daar…

Ik begon meteen te vertellen. In een flits was de minuut voorbij. Wat was dit gaaf! En tot mijn grote verbazing had ik ook mijn hele verhaal verteld! Hoe had ik dit nou weer voor elkaar? Toen keek ik mijn coach aan. Ze ging mij voorzien van wat feedback. “Mooie woorden gebruik je, veel diepgang, het was bijna poëtisch… En tóch heb ik ook een verbeterpunt voor je; je hebt geen enkele stilte laten vallen. Je verhaal ging aan één stuk door. Je hebt geen komma en al helemaal geen punt laten vallen.

Ineens snapte ik waardoor mijn verhaal maar 1 minuut duurde. Het was de meest waardevolle les die ik in tijden had geleerd. Die punt waar ze het over had was bijna symbolisch. Hoe kun je in deze wereld je punt maken als je geen punt durft te zetten? 

Durf je punt te maken

Waarom hebben mensen zoveel moeite met die punt? Waarom laten mensen zo zelden een stilte vallen? Ik geloof dat ik het begin te snappen. Als jij niks zegt, dan hebben anderen de kans om iets over jou te zeggen. En dat is naakt… Je stelt je kwetsbaar op.

Maar ook als we alleen zijn vinden we stilte spannend. Blaise Pascal zei het 400 jaar geleden al:

“All of humanity’s problems stem from man’s inability to sit quietly in a room alone.”

Want waar niks is, wordt al het andere zichtbaar. Onze belemmerende overtuigingen, angst voor afwijzing of de confrontatie met oude herinneringen. We vullen de ruimte op omdat we controle willen. Omdat we de baas willen blijven. Terwijl niets zeggen vaak juist meer zegt.

“I have a dream, I have a dream…” De beste speech aller tijden bevatte ook veel stiltes en weinig woorden. Maar moet gezegd worden… Ook “America first” doet het goed in zijn eenvoud.

Everything that remains

Weinig woorden te midden van rust en stilte. Het lef om iets weg te doen en het weg te laten. Het creëert absolute aandacht voor wat er wél is. De successen daarvan zien we niet alleen in het public speaking. Die wetten van stilte en eenvoud zijn universeel;

• De mooiste schilderijen hangen in grote lege ruimtes
• De beste popsongs zijn simpel en hebben maar 4 akkoorden
• En hebben de meest succesvolle bedrijven niet maar 1 of 2 producten in een markt waar alles mag en kan?

Helemaal mooi was het toen ik mijn versterker laatst kocht. “Wat is de beste versterker die u heeft?” vroeg ik. “De beste versterker die we hebben heeft maar één knop. En de slechtste die we hebben heeft er talloze. Hoe meer knoppen een versterker heeft, hoe meer ruis er ontstaat waardoor het geluid slechter wordt. Het gaat om de kracht van het weglaten.” zei de verkoper.

Ironisch eigenlijk. We willen controle. We willen letterlijk aan de knoppen kunnen draaien. Als het moet ten koste van de geluidskwaliteit.

Echte eenvoud en rust noemen we design, poëzie of esthetiek. Want we gaan houden van alles wat er overblijft, nadat we afscheid nemen van ál het andere.

Kiezen om gekozen te worden.

Als er één voordeel is aan deze tijd, dan is het dat we toegang hebben tot alle informatie en dat we nieuwe informatie kunnen creëren.

Als er één nadeel is aan deze tijd, dan is het dat we toegang hebben tot alle informatie en dat we nieuwe informatie kunnen creëren.

Nog belangrijker dan ooit is het om te kiezen wat we niet doen. Wanneer we weg-laten. Wanneer we stil zijn. En wat we wél zeggen. Want is het niet dat kiezen waardoor we uiteindelijk gekozen worden?

Misschien is het tijd om het verschil tussen lef en laf in te zien. Dat we het lef hebben om te zwijgen, waardoor we breekbaar zijn maar ook een stukje sterker. En dat we inzien dat het laf is om te spreken om te vuren, om te spreken op een manier waardoor anderen niet bij ons kunnen komen.

Het is tijd dat we weer comfortabel gaan worden met oncomfortabel zijn.

Tijd om weer te vertragen. Tijd om ons kernverhaal te vertellen. Tijd om stil te zijn, en weer terug te durven gaan naar de eenvoud, ook al weten we dat eenvoud niet altijd simpel is.

Bright day,
Eddy

P.S. Dit is trouwens de opleiding die ik volg: www.greatcommunicators.nl/spreken-met-impact/