Doen waar ik blij van word
Mijn verhaal, zo open en bloot op het internet. Mezelf laten zien aan anderen, gaan staan voor wat ik wil. Ik vind het doodeng. Maar door de tijd heen heb ik geleerd dat het me niet helpt om terug te deinzen voor wat me bang maakt, of de veiligheid op te zoeken door stil te blijven staan. Het aangaan van groei en verandering, wat pijn doet of me het bangste maakt, daar ben ik uiteindelijk wel een sterker en blijer mens van geworden.
Ik denk niet graag terug aan hoe ik ben opgegroeid. Natuurlijk heb ik ook goede herinneringen, maar de boventoon is de herinnering aan een onstabiele en turbulente tijd. Ik groeide samen met mijn twee broers op bij ouders die beide als kunstenaars werkten, maar als opvoeders onberekenbaar waren. Er was weinig aandacht voor onze ontwikkeling en emotionele behoeften. Vooral in mijn puberteit kreeg ik daar veel last van. Ik voelde me niet gezien en niet de moeite waard. Dat werd er niet veel beter op toen mijn vader op mijn 17e naar het buitenland vertrok en mijn moeder later de benen nam naar de andere kant van de wereld.
Ik voelde me in de steek gelaten en verdrietig, maar vond dat ik dit niet mocht zijn. Ik wilde sterk zijn en kwam in een soort survival-modus terecht. Ik wilde het tegenovergestelde van mijn ouders zijn, dus negeerde ik mijn liefde voor tekenen en ging ik werken in de hulpverlening. Ik was ervan overtuigd dat ik een ‘goed mens’ zou zijn als ik voor anderen zou zorgen. Daarbij vergat ik alleen dat ik ook goed voor mezelf moest zorgen.
Die survival-modus hield ik niet lang vol en ik ging me steeds ongelukkiger voelen in het werk. Ik zat nog zo met mijn eigen verdriet dat ik er niet goed van werd om voor anderen te zorgen. Ik wilde zelf getroost worden, werd steeds cynischer in mijn werk en raakte uiteindelijk uitgeput.
Op dat moment realiseerde ik me dat ik niet zo door kon gaan en dat er wat moest veranderen. Ik melde me aan voor therapie, stopte met het werken in de hulpverlening, starten een re-integratietraject en ging kickboksen.
In de tijd die volgde werkte ik hard aan mezelf. Het ging niet vanzelf, maar ik was vastberaden om te herstellen en een blij en gelukkiger mens te worden. Tijdens de therapie leerde ik mijn verdriet serieus te nemen, goed met mezelf om te gaan en steun te vinden bij de mensen om me heen. In het re-integratie traject kwam ik erachter dat het werken in de hulpverlening op dit moment niet bij me paste en ging onderzoeken wat ik wel wilde doen. Door het kickboksen voelde ik me lichamelijk en mentaal sterker en energieker worden. Ik werd er blij van, kreeg meer zelfvertrouwen en kon de regie over mijn eigen leven herpakken.
In mijn zoektocht naar ander werk haalde ik veel inspiratie uit Flow Magazine, las de blogs over ondernemen van Dr. Woe en ging naar hun kennismakingsdag. Ik verdiepte me in de methode van 365 dagen succesvol en volgde een geweldige illustratiecursus van Valesca van Waveren en Claudi Kessels. Mede dankzij deze inspiratiebronnen en de steun van de lieve mensen om mij heen durfde ik mijn hart te volgen en de stap te nemen om als freelance illustrator te beginnen.
Hand gemaakte illustraties maken die een verhaal vertellen, troost bieden, blij maken of tekst kracht bij zetten. Dat is waar ik blij van word en wat ik graag voor anderen wil maken. En hoe bang en onzeker dit avontuur me ook maakt: dit heb ik ervoor over om elke keer een stapje verder te komen bij waar ik wil zijn. Werken als illustrator voor mooie, inspirerende en duurzame doeleinden. Doen waar ik blij van word, houden van, genieten van het leven en zeker maar dan ook absoluut geen kind van de rekening zijn.
Liefs Sarita
Kijk voor mijn werk op:
www.facebook.com/saritavandeschildeillustraties
www.instagram.com/saritavandeschilde
Mijn website is nog in de maak, maar zal binnenkort te vinden zijn op www.saritavandeschilde.nl
Je mag me ook mailen: saritavandeschilde@gmail.com
