Wie zit er te wachten op mijn verhaal?

Of ik niet ook mijn verhaal wil vertellen? De eerste reactie die in mijn hoofd opkwam is: ‘Wie zit er te wachten op mijn verhaal? En wat is mijn verhaal eigenlijk?’ Ik wilde opzoek naar voorbeelden, een beetje houvast. Wat zeggen anderen en wijk ik niet te veel af? Ik denk dat bij deze onzekerheid mijn verhaal begint…

Ik heb niet gekozen voor een leven in de schoolbanken en op mijn 16^e vond ik het welletjes. Met een MAVO-diploma op zak vertrok ik naar Australië. Daar vierde ik mijn achttiende verjaardag en mijn niet-standaard volwassen leven was begonnen. Ik hopte van baantje naar baantje, altijd via een uitzendbureau. Een paar maanden hier, een paar maanden daar. Ik vond de afwisseling fantastisch. Van receptioniste tot inkoop-medewerker bij een autobedrijf kwam ik door mijn schrijfambities terecht bij een communicatiekantoor. Toch mijn eerste echte baan met een contract. Het werd het ongelukkigste jaar van mijn leven. Ik voelde me opgesloten en creatief gedwongen keuzes voor de baas te maken die niet bij mij paste.

In mijn vrije tijd was ik vrijwilliger bij het lokale tv-station van IJmuiden. Van redactiewerk, montage tot verslaggeefster. Alles mocht en kon. Ik haalde veel plezier uit deze vrijwillige speeluurtjes bij de televisie. In 2007 ontmoette ik een Haarlemse regisseur die dezelfde ambities bleek te hebben als ik: De tv-zender Haarlem105 omtoveren tot een bloeiend tv-station. We maakten samen met 20 andere enthousiastelingen het eerste televisieprogramma van Haarlem: Het Haarlems Kwartier. Dat ik zowat geen ervaring had en alles terplekke leerde, daar blufte ik me met een grote bek doorheen. Dat ik niet heb gestudeerd is jarenlang op de achtergrond een onzekerheid gebleven. En misschien is dat het nog steeds wel. Het zijn toch die onbewuste regels van de maatschappij die soms als een druk voelen als je het anders doet. In 2008 begon ik mijn bedrijf: Yara InMedia. Ik had alleen ervaring bij lokale tv-stations, maar die grote bek kwam toen ook weer goed van pas.

Ik was jarenlang bang dat ik zonder diploma ontmaskerd zou worden. Ik deed er alles aan om mijn onzekerheid als filmmaker te overschreeuwen. Totdat ik merkte dat daar juist mijn kracht lag. Je onzekerheid laten zien en zachter te zijn. Want als ik mezelf laat zien, krijg ik een warmer contact met anderen en worden mijn interviews beter. Dat is wat ik nu doe, in gesprekken met mensen, in mijn werk en op de blog Geen Bekende Vrouwen. Mijn onzekerheden op tafel leggen.

In de 7 jaar als ondernemende filmmaker ben ik voornamelijk opzoek naar mijzelf. Elke dag ontmoet ik mensen met hun eigen verhaal.  Zij geven me allemaal iets mee. Ik slurp elk verhaal op en kijk wat het met mij doet en wat ik ervan kan leren. We verschillen niet zoveel van de ander. Door een gesprek aan te gaan verdwijnen veel vooroordelen. Dat vind ik mooi.

Mijn droom is portretten maken van mensen over de hele wereld. Verhalen die je raken en die je anders doen laten denken. Misschien word je er boos van of verdrietig of juist heel blij. Een film is net als een schilderij. Iedereen wordt geraakt door een ander deel en als je goed kijkt verandert het je blik voor altijd.

Ik ben nu bezig met een documentaire: Van 8 tot 88.  Ik volg mannen van 8 tot 88 en laat zien welke wegen ze op kunnen gaan en of je nu perse wijzer wordt met de jaren of eigenlijk alles al weet als je 8 bent.

Kijk voor meer werk van Yara Hannema op: www.yarainmedia.nl