Geweldloze communicatie. Mijn eigen verhaal

Even drie maanden er tussenuit, dachten mijn vriendin en ik. Zonder reden vertrokken we naar Engeland. We wilden een keer met afstand kijken naar alles wat we aan het doen waren. De zogenaamde helikoptermodus…

Na twee maanden maakten we een stop in een klein Engels dorpje. Daar verbleven we bij de tante van mijn vriendin. Op een avond gingen we naar de supermarkt. We waren goed gestemd, en er stond een leuk muziekje op in de winkel. Spontaan begon mijn vriendin te dansen. Het werkte aanstekelijk en haar tante pakte het ook op. Eenmaal bij de kassa aangekomen wilden de dames afrekenen. ‘Er is al betaald’ zei de jongedame achter de kassa. Verbaasd keken we om ons heen. Naast ons stond een oude man. ‘Jullie hebben mijn dag gemaakt’ zei de oude man. ‘Ik kon niet anders dan jullie hiervoor belonen’ zei hij. 

2 Jaar later 

Het was een mooie warme dag. Ik zat goed in mijn vel. Die dag had ik voor het eerst een videocollege gegeven, en was trots op het resultaat. Samen met mijn vriendin gingen we uit eten bij een mooi restaurantje buiten aan het water. Onze fietsen stonden aan de overkant van de weg, netjes geparkeerd tegen een lantaarnpaal. Uit mijn ooghoeken zag ik een jongen voorbij rennen van naar schatting 14 jaar oud. In zijn haast gaf hij mijn fiets een flinke dreun. Mijn fiets lag op de grond, en zoals ik al had verwacht rende de jongen door. Ik kon er om lachen. Want die dag zat ik goed in mijn vel. Een minuut later zag ik tot mijn stomme verbazing dat de jongen terug was gekomen, en zijn best deed om de fiets weer recht te zetten. Dat was nog niet zo makkelijk, omdat de standaard van de fiets ruzie had met de daar onder omhoog stekende stoeptegel. Mijn mond viel open nadat een jongetje van dezelfde leeftijd vanaf het terras aan kwam rennen om de andere jongen te helpen met het neerzetten van mijn fiets. Nog wat later kwamen er nog meer jongeren bij. De fiets was weer netjes terug gezet. Ik keek mijn vriendin aan, keek naar de tien euro die bij ons op tafel lag, en besloot naar de jongeren toe te gaan. Ik had het gevoel dat ik iets deed wat totaal buiten mijn comfort zone lag, maar realiseerde me tegelijkertijd dat dingen die buiten je comfort zone liggen je vaak gelukkig maken.

Fuck it.

Ik tikte de jongen op zijn rug. Verschrikt keek hij om, hij dacht waarschijnlijk dat hij op zijn donder kreeg omdat mijn fiets omgevallen was. Ik stond de jongens en meiden te woord. Ik zei; ‘ik kan twee dingen doen. Ik kan kwaad worden omdat jullie mijn fiets hebben omgegooid, of ik kan jullie belonen omdat jullie hem weer recht hebben gezet.’ De jongen reageerde gelijk met hoe vervelend hij het vond dat mensen nooit de verantwoording namen om een fiets weer recht te zetten die omgevallen was. Ik gaf de jongen tien euro en zei dat ze er een drankje van mochten kopen. Nu waren ook zij stomverbaasd.

Ik wilde het goede in ze belonen. Want ik heb geleerd dat wat aandacht krijgt groeit.

Pay it Forward 

Ik ben ervan overtuigd dat de jongens dit moment nooit zullen vergeten, en de oude man in Engeland zijn daad nooit zal vergeten en zelf zal ik beide momenten ook nooit meer vergeten. Nu ik dit verhaal aan je vertel realiseer ik me dat ik aan ‘pay it forward’ gedaan heb. Hoe wij twee jaar geleden verrast werden kon ik nu doorgeven door weer nieuwe mensen te verassen. Ik realiseer me ook dat geven het nieuwe krijgen is. Ik ben nog steeds blij dat ik die jongens hun dag heb kunnen maken. 

Heb jij weleens gedaan aan pay it forward? Wanneer zat jij goed in je energie en hoe heb je anderen toen geholpen? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal, en ‘pay it forward’ door dit verhaal achter te laten anderen in de commentbox! 

Psst! Je kan dit bericht ook ‘vooruit betalen’ door het te delen via een van de bovenstaande knoppen!